Eric Fraj seguèt lo convidat de la sesilha passada das cafés occitans, engimbrats per lo cercle occitan Max Roqueta. Polida serada, onte la question « Quin occitan per deman ? » senhoregèt.
Vaquí un extrach polit dau « Libre de Catòia », de Joan Bodon. Es un tèxte que pòrta esperança e baila coratge. Emai foguèron pas escrichas per parlar de l’occitanisme (mas Joan Bodon èra pasmens occitanista) aquelas linhas subrebèlas pòdon concernir tanben la causa occitana...
La nuèch se prolonga, freja. Una brasa consumida creis la flaçada de cendres que recapta encara mai la cremor de las darrièiras brasas. Una per una s’escantisson, una per una. Mas basta que ne demòre una que arda. Perque s’acaba tota nuèch. Lusirà, tornar, l’alba complida. Lo Mèstre vendrà desacaptar las cendres. Pausarà sus la brasa darrièira la fina lenha menuda. A bèles paucs bufarà doç, entrò que se lève la flamba. Cresi ieu ara que lo matin se sarra. Espessas son las cendres, benlèu tu seràs la darrièira brasa. Quand tot sembla perdut, es alara que tot comença. Ne sèm aquí.
Joan Bodon, Lo libre de Catòia, Edicions de Roergue,1993
Eric Fraj, Quin occitan per deman?, Edicions Reclams, 2013