Amorosa de las garrigas e dels causses que descriguèt finament dins sas paginas jornalisticas (Midi Libre, La Gazette...). Ara fotografa intimista (e tras que biaissuda) de la natura sauvatja de nòstras garrigas, podiá pas mancar de rescontrar Max Roqueta...
Recampa per l'escasença, quauques remembres dau poèta d'Argelièrs, dins aquela mòstra titolada "lo silenci de l'èrba", acompanhats de sos tèxtes, una creacion pas que per nautres!
Que çò qu'es mai original, aquò's que se botèt a escriure de poèmas dins la quítia lenga dau mèstre. Ont s'afirma d'intrada poetessa d'elèit. En occitan de Montpelhièr... Dempuòi un parelh d'ans sos poèmas son venguts indispensables a l'asuòlh de nòstra poesia d'òc. Pareisson dins "Òc" e dins "Reclams". S'i atròba una trebolanta sensibilitat, una musicalitat rara, una carnalitat desavianta. Pròcha de las èrbas, de las bestietas umilas dins son testard desir de viure au grand sorelh, perlonga amb una granda luminositat lo panteïsme de Max Roqueta.
Pichona presentacion extracha dau site subrebèl de Joan-Frederic Brun, Montpelhièr l'occitana, http://www.jfbrun.eu/lengadoc/silvia.htm
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire