Per aqueles qu'an mancat la debuta:
Segonda
pròva.
Vos
ai dich qu’aquò se faguèt de nuòch. S’èra estat fach de jorn,
Serrana seriá pas alinhada coma o es sus lo camin de Sant-Jaume.
Tresena
pròva.
Se
son trompats tornar los scientifics quora an marcat sus las cartas
cirque de Navacelle o cirque de l’Infernet. Aqueles
traucasses son pas un circ, mas tot simplament, las peirariás onte
las fadas prenián sos cargaments de nuòch.
Quatrena
pròva.
Ieu
que vos parle, las ai vistas, aquelas fadas, emai vistas dos còps.
Lo
primièr còp, aquò èra après un aperitiu e un bon repais, quora
las parpèlas se fan grèvas.
Per
començar, vos dirai qualas son pas. Son pas coma aquelas fadas
blanquinèlas, malautejantas que se veson dins los libres. Urosament
per elas, qu’un còp de tarrau las auriá levadas de l’esquina
dau Sant-Baudili e apegadas sus la de Sant-Lop o de Sant-Clar.
Aquelas
fadas son coma de femnas, mai que grandas, vestidas dau cap fins al
pè, d’una tunica blanca, pas blanca coma nèu non, mas blanca coma
de lach, coma de lana de feda e que tenon una fòrça terribla que
las quita tanlèu lo jorn vengut, çò que fa que de nuòch, pòrtan
sul cap, e sens se'n avisar, de ròcs coma pèiras plantadas. En mai
d’aquò son emmanteladas d’un cant melodiós. E quora nais lo
jorn d’un cop s’esvaporan .
Lo
segond còp agère l’astre de las veire per lo solstici d’ivèrn.
Èra atanben tornar après un repais plan asagat e, aqueste còp,
seguit d’un aigardent de verbena, los uòlhs plan tancats.
Per
lo solstici d’ivèrn, quora las nuòches s’esperlongan,se
recampan al treslús, costat dau Colet, e sortiguent de detràs
boisses e rocasses, se meton a far la farandòla. Sabe pas se vos
podètz solament imaginar la beutat d’un espectacle coma aquel jos
las estèlas dau firmament mentre que las gotetas d’aiganha
beluguejan sus l’èrba.
En
mai d’aquò n’i a tres, saique per se far remarcar, que quitèron
la farandòla. E tot viravòutant, dins lo mèmes costum que las tres
Gràcias sus l’uòu dau Clapàs, se sarrèron d’una pèira
plantada jusca a la tocar e mai benlèu s’i fretar.
Alara,
se sètz pas encara sadols, vos pòde ara contar l’istòria d’una
autra, d’aquelas fadas, que dau solstici d’ivèrn nos menarà al
solstici d’estiu.
Aquò
se passava una nuòch, una nuòch d’estiu, una nuòch de tresluc,
una nuoch sens l’ombra d’un nívol, ni mai un poce de vent. Vos
cal saupre que caduna d’aquelas cinq conditions meteorologicas son
importantas e d'o pas desoblidar vautres que voldretz ensajar, ne
siái segur, de ne veire quauqu’una.
Aquela
fada, « redonda, mofleta » dins un vestit, que vos
daisse graduar lo nivel de transparéncia, tot blanc de cap fins al
pè, pas d’un blanc de nèu mas d’un blanc color de lach o de
lana de feda, complissiá son prètzfach per bastir la muralha de
Serrana. Davalant directament de Navacèla ont avián fach, elas, e
non pas l’erosion, aquel traucàs qu’i fasia peirariá, carrejava
donc sus son cap un rocàs de mai de 4 mètres d’auçada. Agèt
d’un còp l’idèia estranha de seguir non pas son camin, qu’es
de lisar sus los boisses, mas lo camin dels òmes.
Ges
de suspresa aquí. Coma totes los camins van a Roma, quora sètz sus
Serrana e seguissètz lo camin dels òmes aquò vos buta
immancablament cap a un mas, o a una carbonièra, o a un lac. Aquela
chòta arribèt antal a un laquet. De qué cresètz que faguèt ?
Res d’extraordinari. Après aver pausat delicadament son fais sul
costat, que per ela èra tan leugièr coma la pluma d’un chòt,
faguèt coma fan justament las femnas quora s’embarran dins lo
banhador. Sadmirèt. S’admirèt dins lo laquet vengut miralh.
(Aquí, per los que seguisson pas, m’autorize a lor far remarcar
que, se i aviá agut pas qu’una nívol o qu’un ventolet, lo
miralh seriá estat sens lum o brisat. Per los puristas, ne profièche
per lor far remarcar la logica de l’autor qu’a pres per la
comparança un aucèl de nuòch)
De
s’admirar aquò pren de temps, nautres los òmes, aquò o sabèm,
fòrça temps, sens comptar que nòstra fada aviá fach seguir un
bocinet de carbon de bòi amassat lèu lèu, dins una carbonièra,
per s’ennegresir las cilhas, e, sus l’ubac de Navacèla, de
fuòlhas d’amalenquièr que son revèrs es coma de goma, plan util
per escafar un cop de carbon malbiaissut.
Siaguèt
un singlar que fasiá son jaç que la sortiguèt d’aquela
admiracion e s’avisèt qu’aviá perdut de temps, fòrça temps
qu’èrem en estiu e que las nuòches son cortetas. Alara, carguèt
son fais, prenguèt aqueste cop son camin de fada, lisant lèu-lèu
sul boissses que ne tremolavan.
N’èra
tota desalenada coma lo traissián sas possas, se quilhant de mai en
mai, jos sa tunica d’un blanc color de lach, color de lana de feda,
que de sas tressusors s’apegava a son esquina e mai un pauc pus
bas. Per èstre onèste, pòde pas dire ieu qu’aquò me fasiá pena
de la veire aital.
Pensèt
un moment, òc un pichot moment solament, aver corregit son
inchalhença, qu’i demorava pas qu’un centenat de passes per anar
ajustar son fais sus los rocasses blancs a la plombada de Pegairòlas,
mas al moment de copar lo carrairon que jonh lo Sant-Baudili al Ròc
Blanc, vegèt a l’orizont, entre Sant-Lop e Ortús, una lutz
roginèla. Aquela lutz, sos uòlhs se ne podián pas desliurar, que
s’espandissiá lèu-lèu. Ne manquèt ela, tot còp, de trabucar.
N’èra
a se plànher de s’èstre tan remirada e que o tornariá pas faire.
Sabèm nautres, los òmes, çò que val aquela mena de résolucion !
Es
aital que la susprenguèt lo cacaracà dau gal dau mas Vièlh e dins
la segonda d’après, èra lo cacaracà dau gal dau mas de l'Aret
qu’i respondiá, puòi, al Nòrd, lo dau Colet e al Miègjorn, lo
de las Lavanhas e fin finala al ponent lo de Ferrusac e, encara al
Miègjorn, los de Faissas e de Torau. Serrana entièira claronejava
d’un cacaracà gigant, entre que, un per un, los lunets dau
firmament s’amoçavan. E d’un còp, pas pus de fada,
desapareguda, esvaporada la fada. Coma ? O sabèm totjorn pas.
E, lo rocàs que carrejava sul cap espandit aquí en plen mitan dau
camin.
Cal
creire, qu'aqueles cacaracàs, me sortiguèron de racacòr d’aquela
aparicion memorabla.
Se
me demandatz de vos dire quicòm mai sus ela, es qu'avètz pas seguit
o res comprés, e, seriái obligat, ieu, de vos tornar dire qu’aquò
se passèt una nuòch, una nuòch d’estiu, una nuòch de tresluc,
sens l’ombra d’una nívol, ni mai un poce de vent. E qu’aquela
fada, d’un vestit blanc, blanc coma lach o coma lana de feda…..
Poriái
dire aquí, « e cric, e crac, mon conte es acabat ». Pas
completament pasmens.
Aviái
contat aquela istòria a un enfant que conoisse plan, e, quora son
professor li ensenhèt cossí Serrana e los autres serres s’èran
faiçonats, agèt, aquel brave enfant, un risolet al canton de las
bocas en soscant a aquela femna, sabètz, aquela femna vestida de
blanc, de blanc dau cap fins al pè, non pas de blanc color de nèu
mas de blanc color de lach o de lana de feda e enauçèt son pichot
det per li dire: « Monsur lo professor, vos vòle ben creire,
mas alara cal me dire perqué, perqué amont, sus Serrana, dins un
triangle comprés entre lo Mas Vièlh, lo Mas de l'Aret e lo dau
Colet, i a un endrech, mon paire me lo mostrèt, portat aital sus las
cartas, la pèira dau gal? E lo professor, tot sabentàs qu’èra,
demorèt mut, mut coma un ròc.
E
aqueste còp, e cric, e crac, mon conte es acabat.
Fin.
L'Emmascat de la Fada Serranèla
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire