Cranes amics,
Un espet de mai pas que per vautres, un cafè descabestrat de legenda, un èr de fèsta nacionala per un pòble sens nacion, tant talament que Cristòu ne quitarà per un ser la patz dau podaire que poda a las agaças, als corbasses...
Una serada que ne parlaràn vòstres rèires, rèires-felens...
Vè, los aussise d'aquí: "lo paure mon papeta-rance çai èra!"
E òc, punteja lo jorn, lo bèl jorn dau dimècres 28 de febrièr qu'aculhirem
a partir de 19h a la Calandreta la Garriga de Ginhac camin de Carabòtas:
Miquèl Decòr
De la Tèrra, de la Guèrra, de l'Amor e del Cèl, o un VIATGE EN GEÒPOETICA
a travèrs 50 ans d'escritura, mai d'un vintenat de recuèlhs, milierat de tèxtes...
Lo mèu país :
Lo mèu país comença al furòl del bartàs, jos lo cade verdàs, al bragalon raspat per unas lèbres bèlas, al clapàs arroïnat de vièlha capitèla, al figum amagat d’una traça de figuièra, al cipressièr ponchut que son det n’es macat de grafinhar lo cèl, al taperièr crocut que sa flor espelis dins l’aire, coma mèl, a la senda que monta al ras de las muretas cap al país naut, en cèrca d’èrbas dreitas.
Lo mèu país ne finís pas de perseguir l’aureta.
Dalilà:
T’ai coneguda, Dalilà, fa cent mila ans dins una selva ; ton uèlh, ton nas, ton pitre de Berbèra, tas cambas nautas de nomada que trepan soplas sus la sabla e ton agach unchós sus lo camin lachós d’un canton de cèl blu, es tu !
La caravana es partida, lo tropèl esperdigalhat, los òmes cauman a la vila e tu, pastressa, a l’ostal.
Tornarà, Dalilà, aquèl sorelh que sauta ; nos banharèm tornar dins la meteissa bauja, liures e fòls enfants d’un pais retrobat.
19h, A LA CALANDRETA LA GARRIGA
de GINHAC, camin de Carabòtas.
e, coma de costuma, sopar partejat: "Venètz e portatz". Qual de beure, qual de manjar, qual de dire...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire