To be or not to be

Topina or not topina, vejaquí la question.

 Es que i a pas per la pança, mai de paratge a sofrir los gargolhaments e la malparada d’una fortuna insolentanta, que de se quilhar contra ela per sarrar la mecanica d’aquel flume de dolors ? Morir. Dormir ; aquò es tot ?

Apasimar enfin, çò dison, dins la sòm, lo cant de sas tripas e daissar son ventre empegat a son esquina ; un engorgament dau papach seriá pas mai devotament desirat ? Morir, dormir, -qual dòrm, dina ?-dormir… somiar benlèu ?

Aquí l’alh ! E, se non jamai dins aquela sòm dau trespàs, escapats de la carnalitat terrenala e de la vidassa vidanta, nos venguèsson trevar sòmis de pols e de polardas, de rausts e rostits, fricassèas e saucissas, porcelons a l’ast, cabrits ben salats, singlars ben pebrats… !

Pro ! Aquel rasonament esperlonga la malanha de la vida. Que, se que non, qual patiriá d’una astrada de regardèlas, qual sofririá de se prene d’ela bofa o escòrna, qual endurariá los torments dau borrèl, l’insoléncia dau pesolh revengut, la sopa de morre d’un amor que fai la pòta, las enganas d’una justícia dels cataus, la cròia, las cracas e las  messorgassas d’un Estat non causit, lo mesprètz, fin finala, que los meritoses encontran totjorn alprèp dels indignes, alara que, saique, un bon còp de maissa o per lo mens quauque caçolet (de Gineta) se venjariá de tot aquò !

Per memòria:

Èsser o pas èsser, vejaquí la question.

 Es que i a pas per l’arma, mai de paratge a sofrir los trucs e los patacs e la malparada d’una fortuna insolentanta, que de se quilhar contra ela per metre lo fren a aquel flume de dolors ? Morir. Dormir ; aquò es tot ?

Apasimar enfin, çò dison, dins la sòm, mon baticòr afrós; quina conclusion dels mals ereditaris seriá mai devotament desirada? Morir, dormir ; dormir… somiar benlèu ?

Aquí l’alh ! E, se non jamai dins aquela sòm dau trespàs, escapats dels ligams carnals, nos venguèsson sòmis … 

Pro ! Aquel rasonament esperlonga la malanha de la vida. Que, se que non, qual patiriá de l’ astrada pics o escòrna, torments dau borrèl, insoléncia de l’orgulhós, afres de l’amor desdenhat, enganas de la justícia, cròia dels oficials, lo mesprètz, fin finala, que los meritoses encontran totjorn alprèp dels indignes, alara qu’un còp de poncha se venjariá de tot aquò ! 

Lo Montamametas