Tot lo blanc dau pòrre, de Seta, de Gijan, de Juvinhac, de la Roquetia s'èra recampat aqueste dissabte de matin, 30 de junh, per caminar dins las piadas dau doctor Roqueta sus lo dralhòl de l'Estanhòl. Tèrra abandonada, camin dau Cèl, de la cisampa de fuòc, dau sorelh brosent, de las cigalas...
Solament, lo Roqueton, el, pas colhon, i montèt en ivèrn e se faguèt pagar amb la Carta Vitala.
E, desempuòi dissabte ges de novèlas d'aqueles deseimats, d'aqueles ensolelhats Tot un país a se manjar la sang, a se rosigar, a se calcinar...
Imaginatz un pauc lo fracatge. N'èra acabat de la lenga nòstra dins aquestes ròdols, de la riba de mar a Serrana, una pèrda crudèla que se pòt pas dire, que daissava sens voses la corala famosa de St Guilhem, tant talament viva encara la velha arser a Nefiés davant una sala comola que la portava en trionfe quand cantèt lo Podaire.
E aquel èime setòri que degalhava sus los cais dau Bordigon o dau Bòsc en una jornada mai d'esperit que se'n degalharà pas jamai en cent ans a l'Acadèmia Francesa, fotut per tot jamai. E la Naciou orfanèla de son cavalièr mai famós... E l'Universitat, lo Partit Occitan, lo corrièr dels legeires de Midi Libre, Viure al País, ràdio Lengadòc sens cronicaires, las ajustas sens musicaires, en dòl e en quicanèla forçada...La Campana de Niana, capitèt pas que per vautres, que fariam pas!, de reconstituïr, mai o mens, que deontologicament e pudicament i a causas que se pòdon pas escriure aquí, aquela jornada.
L'espicièira plan conoguda e respectada d'Argelièrs, Lina, testimonièt que de matin un emberretat de primièira li crompèt quilomètres de saucissa abans que de desaparéisser dins una veitura negrassa empegasoletada per Macarèl. (Nòta de la redaccion : La saucissa de Lina seriá un produch derivat Max Roqueta, afrodisiaca que non sai, que los acostumats empassan amb fòrça vin d'aquí e que lor dona de tocar un estat segond. E de còp se finisson amb de muscles de Brissac...)
Lo dich emberretat seriá acoquinat amb lo Profèta de Sant Guilhem, mai el!, e un autre goró (panardeja d'un costat, aquel d'aquí) qu'òm vei sovent trevar las arroinas de l'Estanhòl.
Se ne cresèm una sòrre -mas es que podèm creire una religiosa qu'entend voses?- qu'ausiguèt cants dins la clastra, la fina còla seriá passada dins Sant Guilhem au moment ont lo país tot asorava onze cabras desclocadas, mas plan penchenadas, putanièr!, que sus una pelenca siberiana corrisián aprèp una pauma.
Seriá benlèu per aquò que digús los vegèt pas dins Gelòna?
En mai, un pauc mai tard, un anarquista de la còsta plena e de la plena pèl, un peis de gròs pés dau mitan setòri, un Bosigaud figuratz-vos!, seriá estat apercebut a rodejar dau costat de la comba de Brunan. L'òme es acostumat a vendre sa saucissa e a montar la carrèla als mai fragils que los Innocents de Niana, los Bosigauds, amb los de Montfavet e de Borronhan, ne son la sanflorada...
Es l'emplegat de la comuna de St Guilhem, de matin, alara que deviá recaptar la sala de la comba de Brunan que los trapèt, afrairats, amolonats, envinassats a cubar son over-dòsi de poesia roquetiana (aviam pasmens a faire a mond acostumats e roquetian-dependents! Coma qué...)
Semblariá qu'agèsson pas patit de tròp.
Quin solaç!!
