Vejatz aquí la seguida de la
vertat vertadièira sus la formacion de Serrana.
Per aqueles qu'an mancat la debuta, l'episòdi 1 es aquí dejós, al 1r de setembre, o de clicar Fada de Serrana, episòdi 1
Primièira
pròva : i a pas res d’escrich sus nòstra cresença e per
nautres, Sautaròcs, justament aquò es una pròva.
E
coma deu semblar estranh per vautres, me'n vau justificar.
Per
aquò se cal enrasigar dins aquel país, dins son istòria al temps
de Benezet de Niana e de Guilhem de Gelòna. Aqueles èran coma de
fraires e dau còp los monges de las doas abadiás s’ajudavan. Los
de Niana portavan lo vin e lo blat, los de Gelòna l’òli, las
olivas e las costèlas de cabra.
Mas
quora Benezet e Guilhem agèron virat l’esquina aquò se degalhèt.
E mai, virèt al vinagre. Se vegèt plan quora siaguèt l’ora de
bastir lo pont. Òc lo pont dau diable.
Los
de Niana repotegavan. « Seriá a nautres de portar tot çò
que cau per bastir, e mai que mai, çò que i a de mai pesuc: las
pèiras, la sabla, las fustas dau temps que vautres fariatz pas que
de tirar de plans sus de pergamins ! Aquel pont vos servirà mai
qu’a nautres que los pelegrins los veirem solament passar. Se
fasiam aquò, seriá pas estonant que lo monde nos diguèsson
d’innoçents ! En mai, volètz èsser independents, mas sens
nautres i aurà pas ges de pont e demoraretz pas, a tot jamai, que de
Sautaròcs. » Volián atanben contunhar de contrarotlar çò
que se passava a Gelòna e per aquò venián espinchar cada setmana.
Los
de Gelòna o entendián pas aital e comencèron de cambiar, benlèu
pas sa liturgia, mas al mens sas pregàrias. Es coma aquò qu’al
moment dau repais diguèron : « Sèm pron per manjar çò
qu’avèm e se quauqu’un mai vòl venir que se cope la camba en
camin . »
Alara,
mon òme, aquò faguèt de bruch. Los de Niana cridèron a l’eretgia, çò que venguèt a las aurelhas dau
Papa que deguèt dire, el, de òc o de non a l'independéncia de
Gelòna.
Lo
primièr Papa a se quichar la cervèla sus aquò siaguèt Alexandre
II. Mas arpategèt. Per acordar tot lo monde diguèt que Gelòna èra
jot l’autoritat de l’evesque de Lodèva e puòi, dos ans après,
qu'èra independenta.
E
los de Niana diguèron : un Papa que cambia d’idèa coma aquò
es pas un Papa. E contunhèron de ficar son nas dins los afars de
Gelòna.
Lo
segond Papa que s'i atalèt siaguèt Urban II. Aquel faguèt las
causas en règla. Escotèt los uns, puòi los autres, comprenguèt
qu’aquel Benedicite pas tròp catholic, pas solament crestian,
podiá amb de canhòts coma los Sautaròcs, faire petar un esquisma, lo Verdusianisme èra a mand de nàisser... Alara prenguèt sas responsabilitats. Es coma aquò que per Pascas,
(sus çò que vau dire aquí, benlèu totes los istorians seràn pas
d’acòrdi...) quand èra encara sul balcon que veniá d’acabar sa
benediccion Urbi et Orbi, abans que de se tornar embarrar, aquel
Papa, qu’èra fòrça grand, levèt los braçes cap al cèl e
cridèt : « Òsca Gelòna liura. »
Aquò
reviscolèt los de Gelòna que tornèron cambiar sas pregàrias :
« Sèm pron per manjar çò qu’avèm e se quauqu’un mai vòl
venir que porte un litre de vin. »
I
agèt encara un Papa per se laguiar d’aquel afar, Alexandre III,
mas agèt pas que de confirmar çò qu'Urban II aviá dich.
E
ben, e es aquí que ne voliái arribar, los monges de Niana tant coma
los de Gelòna, los escriches dels Papas, malgrat tot çò qu’avián
costat de trabalh papal, pendent dos sègles, s’arrestèron pas de
los traficar per se tirar cap a eles la borrassa.
Es
per aquò que per nautres, Sautaròcs, los escriches comptan pas. Çò
que compta dins aquel país es la paraula, la paraula donada.
l'Emmascat
de la Fada Serranèla
De
seguir...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire